Draag jij het hart op de tong, of bijt u er liever op? Extravert en introvert.

Een aantal dagen geleden werd ik via de twitter-snelweg geattendeerd op een leuk geschreven artikel over introverte- en extraverte mensen.
Het artikel is gebaseerd op de persoonlijkheidstypologie van Carl Jung. Waarbij een introvert persoon wordt gezien als iemand die de energie naar binnen toe richt, gericht op eigen gedachten en gevoel. Introverten halen energie uit het alleen zijn en niet uit het samenzijn in een groep.
Een extravert persoon wordt door Jung beschreven als een persoon die zijn energie naar buiten toe richt. Zij worden geïnspireerd door alles om hun heen en krijgen daar energie van.
Vaak ziet men introvert en extravert als twee kampen, maar de realiteit is dat de meeste mensen ergens in het midden zitten en niet expliciet het ene of het andere zijn. Er zijn dus "extraverte introverten" en "introverte extraverten". Dus geen zwart/wit verhaal, wat volgens de psycholoog Carl Jung zelfs zou kunnen leiden tot krankzinnigheid :-)

Geef de ogen maar de kost

Grappig genoeg is een van de eerste dingen waar ik in een gezicht naar kijk, hoe iemand naar buiten kan of wil treden. Ik was me daar eerlijk gezegd nog niet echt bewust van, tot dat ik het bovengenoemde artikel las.
Introversie en extraversie zijn heel snel en goed te zien in een gezicht. Eigenlijk niet alleen aan het gezicht, maar ook aan een compleet lichaam. Sowieso heb je vaak de eerste keer dat je iemand ziet, al meteen een indruk of iemand graag letterlijk met de neus voorop staat of niet.

De kunst is om te achterhalen waarom wij deze indruk kunnen interpreteren. Waarom zien wij dat iemand op het eerste gezicht extravert is, of introvert? Eigenlijk is het simpel: een extravert persoon wil graag socializen en gezien worden. Hij of zij heeft daarom vaak een lichaam en gezicht dat daarvoor zorgt! Om een voorbeeld te geven: een lang en breder gebouwd persoon met een aanwezig hoofd, wordt doorgaans sneller gezien dan een klein en smal persoon.

Een goede graadmeter om naar te kijken hoe extravert iemand is, zijn dus de lengte- en breedtelijnen die we zien aan iemands gezicht. Ik kan een aantal hele ingewikkelde termen noemen vanuit de gelaatkunde, maar weet uit ervaring dat de meeste mensen echt wel weten wat eruit ziet als een breed en lang gezicht en wat wij ervaren als een smal gezicht.
Volgens de wetten van de psychognomie en frenologie is alles wat in het midden zit, gerelateerd aan je ik, je ego, dus aan de persoon zelf. Mijn lerares gaf altijd het voorbeeld dat je wel iemand in de wangen mag knijpen, maar dat het niet gepast is om iemand in de neus te knijpen. Alles wat rechts en links naast die middenlijn zit, kan en wil je delen met de buitenwereld. Dus…Hoe breder een gezicht is, hoe meer potentie er dus is om te delen met de omgeving.

 

Overige kenmerken

Andere goede graadmeters in het gezicht zijn de ogen, neusvleugels, mond en kin. Hiervoor geldt eveneens de wet van de lengte en breedte. Een persoon met een kleine mond, diepliggende kleine ogen en een smalle kleine kin, straalt wat terughoudends uit. Terwijl wij van iemand met grote wijde ogen en een grote brede mond verwachten dat deze openhartig is.

De wenkbrauwen mogen wij zeker niet vergeten in dit verhaal, omdat ze wat vertellen over hoe zeker we van onszelf durven te zijn. Hoe duidelijker ze te zien zijn, hoe extraverter iemand zich durft te laten zien.

Natuurlijk zijn er vele varianten. Het is heel goed mogelijk en zelfs waarschijnlijk dat iemand een interessante “mix” heeft van introverte en extraverte kenmerken zowel lichamelijk als gelaatkundig. Dan is het aan de optelsom om te kunnen bepalen of het introverte of extraverte gedrag de overhand neem. Iets dat voor een getrainde gelaatkundige in een oogopslag te zien zal zijn en daarnaast gevoelsmatig zichtbaar is voor ieder mens zonder ervaring op dit gebied.

Helaas is het tegenwoordig geen uitzondering dat de wereld waarin wij leven, of het beroep dat je ooit hebt gekozen iets anders van je vraagt dat je eigenlijk bent, kan zijn of wil geven. Bijvoorbeeld de introvert die ineens moet gaan netwerken, of een drukke werkomgeving krijgt. De extravert die plots thuis moet gaan werken zal er overigens ook niet gelukkiger van worden.
De kunst is om balans te mogen vinden en behouden, soms een beetje meer van het ene en soms wat meer van het andere. Tenslotte is geluk is op de eerste plaats een kwestie van evenwicht zonder daarbij extreem de rug recht te moeten houden!